اتهام
بسم الله الرحمن الرحیم
سالهاست که بازار مداحی رونق زیادی یافته و با ظهور سبکهای پر شور و احساس بر انگیز و انواع و اقسام سینه زنی ها ، مخاطبان زیادی را که اغلب جوانان پر شور هستند ، متوجه خود ساخته است . در این میان جمعی که مدعیعشق هستند در اوج شوری خالی از معرفت وعمل صالح گرفتار افراط شده و فرهنگ مقدس عزاداری را غبار آلود نموده اند . از طرفی مقدس مآب های ظاهر بین همه را با یک چوب رانده و جوانان پر شور توام با شعور و معرفت را در آتش اهل افراط خاکستر کرده اند . در این جنجال ها که هر کس می خواهد از اعتقاد خود دفاع کند گروهی فرصت طلب به میدان آمده وتیشه به ریشه عزاداری می زنند . وقتی عزادار عاشق،از معرفت و تیز بینی لازم برخوردار نباشد ،طبیعی است که فرصت طلبها از آب گل آلود ماهی بگیرند . آنان عزاداری ما را نوعی بدعت در دین میدانند و اگر بتوانند حکم ارتداد ما را صادر میکنند . می گویند : سینه زدن و زنجیر زدن را از کجا اورده اید ؟ در زمان کدام یک از ائمه معصومین (ع) این برنامه ها مرسوم بوده است ؟ انچه از تاریخ استفاده می شوداین است که منشا سینه زنی وزنجیرزنی ازهند و پاکستان بوده است . انها با زنجیر های تیغ دار شروع به عزاداری کردند و با صدمه زدن بر خود ، موجب وهن مذهب شدند و بدنبال آن مراجع تقلید ، حکم حرمت این نوع عزاداری زنجیر زنی را صادر کردند . سینه زنی هم در میان اعراب رایج بوده و در زمان صفویه وارد ایران شد و
هیچ ریشه و مبنای اسلامی ندارد .
باید درپاسخ به ایشان که کاسه داغترازآش شده اند گفت:مستندات تاریخی گواه این است که ؛ سابقه عزا داری به بهد از شهادت حضرت ابا عبدالله (ع) برمی گردد.عزاداری تا زمان آل بویه (352 ق)مخفیانه صورت می گرفته و شیعه در تقیه به سر می برده است ودرزمان صفویه (نیمه دوم قرن چهارم)از تقیه خارج شده وعلنی می شود نه اینکه دراین زمان وارد ایران شود !
ابن جوزی می نویسد : در سال352 معز الدوله دیلمی دستور داد مردم در روزعاشورا جمع شوند واظهارحزن کنند.دراین روزبازارها بسته شد، خرید و فروش متوقف گردید،قصابان گوسفند ذبح نکردند، حلیم پزها حلیم نپختند، مردم آب ننوشیدند،دربازارها خیمه زدند وبه رسم عزاداری بران پلاس آویختند وزنان به سر وروی خود میزدند وبرحسین (ع) ندبه می کردند.
علاوه بر آن باید بین ماهیت عزاداری که اصل است و شیوه‌های عزاداری تفکیک قائل شد . آنچه مهم است ماهیت عزاداری است که در زمان اهل بیت (ع ) رواج داشته و همه ائمه اطهار(ع)
بعد از شهادت اما حسین (ع) در ایم محرم و غیر از آن بر پا کننده مجالس عزاداری بوده و به این مهم عنایت خاصی ابراز فرموده اند. اما صادق (ع) می فرمایند:"
پس از حادثه عاشورا هیچ بانویی از بانوان بنی هاشم سرمه نکشید و خضاب ننمود و از خانه هیچ یک از بنی هاشم دودی که نشانه پختن غذا باشد بلند نشد تا آنکه ابن زیاد به هلاکت رسید . ما پس از فاجعه خونین عاشورا پیوسته اشک بر چشم داشتیم.
اما زمان (عج) نیز خطاب به سید الشهدا(ع)عرضه میدارند:اگر روز گار مرا به تاخیر انداخت و دور ماندم از یاری توونبودم تا با دشمنان تو جنگ کنم و با بد خواهان تو پیکار نمایم ، اما هم اکنون هر صبح و شام بر شما اشک میریزم و بجای اشک از دیده خون میبارم و آه حسرت از دل پر درد بر این ماجرا می کشم .
البته در زمان اهل بیت (ع) عزاداری بدین صورت مرسوم نبوده است اما چه مانعی دارد که برای ابلاغ پیام عاشورا از ابزارها و شیوه های مختلف که در فرهنگ و تمدن ملل گوناگون است استفاده کرد ، همانطور که اسلام برای ابلاغ پیام خود زبان اردو را در هند بکار گرفت و یا فلسفه را از یونان گرفته و در خدمت آموزه های وحیانی قرار داد؟ پس این سینه زنی و زنجیر زنی ها تنها وسیله برای و ابزار انتقال پیام هستند که منافاتی با ماهیت عزاداری نداشته و بدعت محسوب نمی شوند . بدعت آنست که در ماهیت عزاداری دخل و تصرف شود ، نه آنکه شیوه های ان مناسب با زمان تغییر یابد .
البته نکته مهم آن است که ابزار و شیوه های عزاداری به گونه ای باشند که به گونه ای باشند که بتوانند مغز پیام و محتوای عزاداری را منتقل نمایند، که این همان نکته ای است که اهل افراط ازآن غافل ماندند آنقدر غرق در شیوه ها و ابزار شده اند که پیام و محتوای عاشورا، را فراموش کرده اند .
پیام عزاداری احیاء عزت،شرافت،کرامت،فتوت،غیرت،معرفت و... در خود و جامعه است و در یک کلام عزاداری حقیقی کانال ایصال به قرب الهی است .
محمد ساجدی نیا